Dinsdag 30 juli: oefenen voor de première

We waren wel wat verrast dat we op dinsdag ochtend om 06:50 uur bij het podium moesten zijn. Vanochtend verzorgde de Fox13 News reporter Big Budah een live item over het Folk Festival. Daarin zouden vertegenwoordigers van alle groepen na elkaar aan de beurt komen, wat vertellen en een stukje dansen om zo reclame te maken voor het festival. Voor Petra, Hein, Mijco, Kars, Huub, Mirian, Riekie en Lisette (plus Frits) was het dus een korte nacht. Gelukkig was iedereen op tijd en stond het clubje in de frisse ochtend op het podium. Die Big Budah is een hele stevige kerel, die heel vlot omgaat met de mensen die hij interviewt. Bovendien kan hij goed improviseren en houdt wel van een geintje.
Bij de start van het item vroeg hij Hein wat over Oriënt, waarna er gedanst moest worden. Helaas waren de cd’s verwisseld en hoorden we de verkeerde muziek. Gelukkig kijkt Hein regelmatig naar films en riep Cut! En de muziek werd meteen weer gestopt. Big Budah zei dat het zijn schuld was en na de reclame kwam het juiste nummer. Ze dansten een stukje Horlepiep, waarin iedereen met beide benen van de grond gaat en de mannen met de klompen tegen elkaar knallen (zie de video bij dit verslag) . Ziet er leuk en spectaculair uit. Big Budah zat mee in dat rijtje, maar bakte er (gelukkig) niet veel van. Dat was leuk om te doen, en diverse mensen bleken het al gezien te hebben.
Na afloop werd er nog wat geëvalueerd en konden we voor het eerst op verzoek van Petra haar niet meer in de rede vallen als ze in gesprek was. We zouden voortaan op onze beurt wachten en een seintje geven dat we haar wilden spreken.
Volgende punt op de agenda was dat er van 09:00 tot circa 11:30 werd geoefend met alle groepen voor de openingsdans. Dus de groepen uit Martinique, Chili, Taiwan, Nederland, en de Amerikaanse groepen American Rhythm, en Native Americans kwamen allen op het podium. De groep uit Polinesia zou pas later komen. De dans werd aangeleerd door Tara, een heel pittige tante, die het in dik 2 uur voor elkaar kreeg om er een leuke openingdans en sluitingsprocedure van te maken.
Daarna gingen we met alle groepen naar Kelly’s Grove in Hobble Creek Canyon, even buiten Springville. Dat was een mooie plek, met een overkapping waaronder je lekker in de schaduw kon eten. Het gerecht was wafels met daarop bruine bonen en gehakt. Daar dan kaas, sla en tomaten op, en versierd met een portie sour cream. Het toetje was een lekkere ijsco. En na het eten zat iedereen lekker op het gras, en waren er wat spelletjes en enkele meisjes waren andere groepen dansjes aan het leren.
Bij de picknick was ook de dochter van de gastvrouw van Jolanda (en Heleen en Marina), en Jolanda was aan het onderzoeken of ze dat kind kon adopteren. Maar helaas sprak de moeder haar veto uit. Bovendien had het meisje zelf daar ook haar twijfels over. Jammer…
En we zagen Hans, Jannie en Els weer. Die waren die ochtend in de studio van de universiteit, waar ze een uur lang geïnterviewd waren en mochten spelen. Bovendien werden ze daar rondgeleid en konden zien wat voor programma’s daar werden geproduceerd. Ze waren er heel enthousiast over. Na de picknick zijn we teruggegaan naar ons tijdelijke adres, waarna Petra, Lisette, Hein en Deborah naar een grote hobbywinkel zijn gereden, een eindje buiten Springville. En ze kwamen terug met een mooie mand om te gebruiken bij het Tableau Vivant van de Brabantse serie.
Hier in Springville zitten we op een hoogte van circa 1500 m boven zeeniveau. De temperatuur viel vandaag niet tegen; het was even boven de 30 graden. Waar we wel last van hebben, is de lage luchtvochtigheid. Die ligt hier tussen 15% en 18%. En bij het fotograferen blijkt de zon zó fel dat het lastig is om een goed belichte foto te maken, zelfs met een goede invulflits.
Voor het verslag van de première voorstelling: zie volgende verslag.

Dinsdag 30 juli: De premiere in Springville

Om 19:00 uur moest iedereen op het festival terrein zijn. José en Heidi startten met het opbouwen van de kraam, Lisette en Petra moesten bij de Directors Meeting zijn en de rest van de groep kon zich omkleden in de Nederlandse legertent. Daar was het knap warm, dus al snel waren de wanden omhoog gerold en stond iedereen achter die tent in de schaduw. Verder kon men wat rond kuieren en bijvoorbeeld naar het groepje meisjes kijken dat Ierse dansen uitvoerde. Heel goed dat al die dames enorme pijpenkrullen hadden; die zie je hier eigenlijk nergens anders…
Ik heb mijn statief met videocamera achteraan opgesteld, vanwaar ik een goed overzicht had over het gebeuren. Het publiek kon kiezen om vooraan op een stoel te gaan zitten, of wat verder naar achteren op een picknickdeken. Dat zag er gezellig uit, en alles bleek prima geregeld te zijn. Inclusief kraampjes van de deelnemers en met koek en zopie. Geluid en belichting waren prima en de mensen in de regieruimte deden het prima. Ik schat dat er uiteindelijk circa 800 bezoekers waren.
De voorstelling begon met de 2 MC’s (masters of ceremony, die jullie vast allemaal kennen van de housefeesten). Deze 2 waren ietsje ouder (65 plus), maar ze deden het prima. Er werd natuurlijk gestart met het volkslied, inclusief 2 officieren die de vlag groetten en op het podium neerzetten. Daarna kwamen alle groepen kort op het podium, waarna de voorstelling van start ging. Er waren enkele hele leuke shows. Natuurlijk de Hollandse serie van Oriënt (dat ging echt goed), maar voor mij was die van Taiwan de fraaiste, met veel sierlijke bewegingen, een mooie choreografie en alles goed gelijk. Van de Polynesische groep had ik me veel voorgesteld (zoals indertijd in China), met kokosnoot-behaatjes en rieten rokjes. Maar dat viel tegen. Wel 5 mooie meisjes, die een soort heupenschudder-versterker hadden met daar allemaal riet aan vast. Daardoor leek het alsof er heel veel gebeurde, maar eigenlijk dus niet. Wel bleek het eerste meisje zelfs op haar hurken met haar heupen te kunnen schudden. Knap maar niet heel boeiend. De Chilenen maakten op mij ook een goede indruk, met dames in Spaanse stijl gekleed. De mannen hadden enorme sporen aan hun laarzen, die ook nog eens lekker meeklonken met de bewegingen.
Tegen tienen was de voorstelling afgelopen, en vertrok iedereen weer naar huis. Wij ook, en al snel lagen we in ons bedje….

Woensdag 31 juli: Brabants Leven Live

Vandaag konden we eindelijk een keertje lekker uitslapen. Daarna rustig ontbijten en toen met de auto naar de “Bridal Veil Waterfall”. Deze waterfall lijkt op een bruidssluier; zodoende… Best leuk om te zien, met een omgeving die is ingericht op heel veel familie uitstapjes. Overal picknicktafels en een mooi verhard pad vanaf de parkeerplaats. Een parkeerplaats die ook voorzien is van een soort dixie toiletten van de bekende firma “Honey Bucket”. Toevallig was er net een auto van dat bedrijf bezig om de hokjes leeg te zuigen, en inderdaad: het ruikt allesbehalve naar honing…
Petra, Hein, Mijco en Huub plus hun gast vrouw Kelly hebben bij de waterval een kano tochtje geboekt, dat volgens de verhalen achteraf erg leuk en gezellig was.
Na het avondeten weer snel naar het festivalterrein, waar er weer vergaderd werd door de directors, en iedereen wat rondwandelde en een praatje maakte met de andere artiesten. Bovendien kregen we van een Amerikaanse fotograaf die daar ook foto’s maakte, een hele stapel mooie foto’s van de Oriënters. Heel leuk!
Om 19:00 uur barstte het festival weer los, met optredens van de groepen. De meesten lieten een ander programma zien dan de eerste avond, zodat het ook voor de bezoekers die voor de tweede keer kwamen, interessant bleef.
Na afloop van de pauze kwam onze Esther nog even in de spotlight omdat zijn namens de groep een naam moest kiezen uit de rode loterijdoos.
Het optreden van Oriënt met Brabants Leven liep uitstekend en het publiek was er zeer enthousiast over. Er was tijdens dit optreden slechts één aanwezige die er spijt van kreeg dat ie aanwezig was: er stortte namelijk een neushoornkever (volgens Kars) vooraan op het podium neer. Dat beestje is circa 5 cm lang en omdat ie in het spotlight, vooraan op het podium op zijn rug lag, kreeg hij aandacht van de voorste rijen van het publiek. Vooral ook omdat ie met alle 6 pootjes lag te zwaaien. Later, bij de afsluiting van het Brabants leven ontsnapte hij aan een grote schoen van danser M, die net naast hem stapte. Later liep het alsnog verkeerd af, want uiteindelijk bleek hij toch nog naar de eeuwige jachtvelden vertrokken te zijn.
De rest van de avond verliep ook prima, en omdat de meeste Oriënters geen zin hadden in de afterparty, waren we rond 23:00 uur weer bij onze gastvrouwen Tracy en Deborah. Daar hebben we nog een tijdje zitten nakletsen en toen naar bed…

Donderdag 1 augustus: ie wie waai weg

Vandaag was een bijzondere dag: Hein en ik (Lisette) mochten er al om 05:00 uit omdat we met Jolanda, Heleen, Marina en het gastgezin naar de Timpanogos Caves en naar de Thanksgiving Point Gardens zijn geweest. Om 5.45 uur werden we door Louise opgehaald en samen met het gezin ging het in 2 auto’s richting het natuurgebied waar we om 7.00 uur de kaartjes konden ophalen en beginnen aan de wandeling van 2,4 km met daarin een stijging van 329 meter. Heel erg mooie uitzichten tijdens de wandeling bergop, nog lekker fris en door de steile paden wel de opmerkingen dat Esther helaas maar voor één van ons kan invallen, als de spierpijn morgen te erg zou zijn. Maar de inspanningen waren zeker de moeite! De grot was heel erg mooi, met prachtig uitgelichte paden. Veel bijzondere vormen te zien zoals de ‘popcorn’, ‘bacon’ en ‘carmel falls’; allemaal herkenbaar. Zoals jullie weten, heb je in grotten vaak stalagmieten en stalagtieten, en een eenvoudig ezelsbruggetje helpt je om te onthouden welke de staande en welke de hangende zijn. Hier in deze grot had je echter ook kronkeltietjes (zie foto): hangende stukken kalk die niet recht naar beneden hingen maar (waarschijnlijk door de waterdruk in de holle binnenkant) alle kanten op krulden. Vreemd!
Petra en ik (Frits) konden lekker uitslapen, waarna we met Tracy en Deborah naar het naastgelegen stadje Provo zijn geweest. We wilden namelijk naar een stadje met een centrum, en Springville heeft dat niet. En in Provo was het centrum ook nog niet echt “klassiek”, maar er was een Mainstreet waaraan aardig wat winkeltjes lagen en enkele restaurants. Allereerst zijn we met de dames naar “Flags and stuff” geweest; een zaak die gerund wordt door een echte patriot. In de erg grote winkel tref je honderden soorten Amerikaanse en Staten vlaggen, veel patriottische leuzen, spreuken over God, kopieën van de onafhankelijkheidsverklaring, plaatjes van presidenten, (onder meer) Nederland T-shirts, en ga zo maar door. Er was zelfs een officiële “flag disposal box”, waar je versleten vlaggen in kunt gooien, waarna deze door een officiële instantie worden vernietigd. Daarna zijn Petra en ik Mainstreet doorgewandeld en hebben we een bakje koffie gedronken op een terrasje. De ober kreeg niet zo vaak bestellingen voor koffie; hij wist zelfs niet hoeveel die ging kosten. Later hoorde ik dat Lisette inmiddels van een familie gehoord had waarom men hier weinig koffie drinkt: volgens de boeken van de Mormomen mag je geen stimulerende middelen gebruiken, en daar horen koffie en thee ook bij...
Daarna terug naar Springville, en tegen half 7 naar het festivalterrein. Inmiddels was het gaan waaien; zo hard zelfs dat er een aantal tenten bij de kramen de lucht in gingen. Later op de avond ging dat nog harder, en mijn statief met de videocamera dreigde zelfs om te waaien. De temperatuur was circa 25 graden, dus met een T-shirt en driekwart broek hoefde je ondanks de wind geen kou te hebben.
Vandaag zagen we bij de Taiwanese groep weer 2 dansers die straf hadden. Na een uitbrander moeten ze dan een aantal uren zich gaan staan schamen, terwijl de rest van de groep hen volledig negeert. Balen.
Deze keer was Oriënt als tweede aan de beurt, dus na de opening en het eerste optreden werden we aangekondigd en zou Vranje beginnen met spelen. Maar we zagen dat Els (de accordeoniste) heel gestrest bezig was met haar instrument. Het bleek dat een deel van de toetsen vast zaten en niet meer los wilden. Paniek, want iedereen zat op het Nederlandse optreden te wachten. Toen bleek dat het niet binnen een paar minuten opgelost zou zijn, werd de volgende groep naar het podium gedirigeerd. Omdat de cd met de muziek nog bij Riekie lag, ging zij snel naar haar logeer adres terug, en werd aan de Chilenen gevraagd om hun accordeon te lenen. Toen bleek dat de Chilenen zelfs een reserve-accordeon bij zich hadden in de auto, dus minder dan een kwartier later had Els een andere accordeon omgehangen. Hij was groter dan degene die ze zelf heeft, maar gelukkig was de bediening gelijk aan die van haar, dus zonder soundcheck of oefenen, startten Vranje en Oriënt voor de tweede keer. En dat ging prima, dus zat Els met een brede smile achter de Chileense accordeon.
Bij de meiboom bleek echter dat er een verlengstuk te weinig was, dus die boom was te kort. Daardoor werd het kringetje wel erg krap en laag. Morgen wordt naar een oplossing gezocht.
Bij het winkeltje ging het vandaag ook weer goed, en Heidi kletst steeds net zo lang totdat de klanten besluiten om iets te kopen. Wel moest ze regelmatig de spullen vasthouden vanwege de wind.
Toen we vertrokken vanaf het parkeerterrein zagen we zelfs nog grote kliko’s omwaaien. Hopelijk staat er morgen nog wat overeind….

Tenslotte hebben we nog een fotootje van het bed waar Kars nu in slaapt...

Vrijdag 2 augustus: 5* Bejaardenhuis

Vanochtend trad Oriënt op in het 5* bejaardenhuis “Courtyard at Jamestown” in het stadje Provo, net buiten Springville. Nou heb ik al aardig wat bejaardenhuizen (en verpleeghuizen) gezien, maar nog nooit zo chique. Een prachtig gebouw in een groene omgeving, stijl landhuis. Met heeeel veel personeel, een restaurant à la carte voor de gasten, echte obers, en ga zo maar door.
Vantevoren moest er nog wat geoefend worden op het parkeerterrein, en Els zat op de stoep in een stoel haar nieuwe leen-accordeon uit te proberen. Het was wat lastig voor haar omdat de afstand tussen de toetsen kleiner was dan bij haar eigen accordeon, maar uiteindelijk klonk het uitstekend tijdens de voorstelling. We hadden 1 uur de tijd gekregen voor 3 series, inclusief omkleden in een piepklein hokje, maar dat lukte ook goed. En tijdens de pauzes speelde Vranje een paar leuke nummers. Hans had er wel voor gekozen om de tekst te kuisen, want normaliter hoor ik vaker de versie waarin met name de moeder andere namen krijgt.
Terwijl Oriënt danste, heeft Heidi de verpleegafdeling bezocht, waar ze met enkele patiënten contact kon leggen.
Na afloop gingen we in de auto van Tracy weer naar Springville, maar omdat we er met 6 man in moesten, plus een grote rolstoel, was het krap. In eerste instantie zat Lisette in de rolstoel, maar toen er ineens een heel stel politieauto’s bij een ongeval stonden, moest Lisette even uit beeld.
Daarna naar Wallmart voor de spullen om te koken, want Hein kookt een oven preischotel voor Tracy, haar vriendin Deborah, de ouders van Tracy en voor ons vieren. Die schotel was heerlijk en ging er goed in!
Toen we op het festivalterrein aankwamen, was het eerste dat we hoorden dat de accordeon van Els weer was gemaakt. Het had wel een halve dag in Salt Lake City gevergd, maar hij deed het weer prima. Volgens de reparateur was het instrument gevallen, want er zat een flinke deuk in. Maar niemand wist hoe of waar dat gebeurd zou zijn.
Verder werden er heel veel groepsfoto’s gemaakt in allerlei samenstellingen: met Merrell Hansen, de fotograaf waarvan we 3 avonden op een rij een heel pakket mooie foto’s van Oriënt kregen, met ander dansgroepen samen en met de gastouders van de Oriënters.
Het dansprogramma voor Oriënt was ditmaal Graaf Maurits, met de hele mooie kostuums. Voor Hans van Vranje had Petra ook nog een mooi bijpassend pak gemaakt. Dat liep allemaal prima, maar voor de eerste keer van dit festival had Oriënt de voorgeschreven 10 minuten grens overschreden (met 13 seconden). Hierdoor deze keer geen zak snoepjes…
Moe en voldaan ging iedereen naar zijn gastgezin.

Zaterdag 3 augustus: Laatste dag in Springville

Nog even over gisteren, vrijdag: Inmiddels staat er een filmpje bij het verslag over vrijdag met de slotdans van die dag, waar alle groepen aan meedoen. Orient staat na de introductie dans links achter op het podium.
Ander opmerkelijk punt over gisteren: enkele van onze dames hadden complimenten gekregen van hun gastgezin omdat ze zo zedig gekleed waren. De moeder vond het heel fijn dat haar 3 zoons geen dingen te zien kregen die moeder niet wilde dat ze zouden zien. Eerdere jaren was dat bij de toenmalige dansers wel anders geweest.
Vandaag hebben we een rustige dag gehouden. Niet zo heel vroeg op, al ging Deborah vandaag weer naar huis en omdat ze 12 uur moet rijden, had ze om 9 uur willen gaan. Dat werd uiteindelijk 11 uur, en we hebben haar natuurlijk heel hartelijk bedankt voor al haar hulp. Daarna hebben we onze was gedaan, zodat alles weer fris en fruitig is. Drogen gaat heel snel, bij 32 graden celcius in de volle zon.
Bob, de vader van onze gastvrouw, heeft vanmiddag gebarbecued. We dachten naar buiten te gaan, Frits had zich al met zonnebrand ingesmeerd, maar toen ze vroegen of we er klaar voor waren, bleek alles al gegrild in de keuken te liggen en hoefden we alleen nog maar met onze bordjes langs te gaan en op te scheppen. We kregen een flinke buffaloburger, die prima smaakte. Daarna hebben Petra en Lisette nog wat geschreven in het Holland Journaal boek dat we voor Tracy hebben en zijn we voorzichtig gestart met pakken, want zondag vertrekken we per bus uit Springville naar Bountiful.
Al vrij snel na de barbecue was het tijd om te vertrekken naar het afscheidsdiner van de organisatie van het festival. Inderdaad: weer eten! Alle buitenlandse groepen waren daar aanwezig, en de bijeenkomst startte met het uitwisselen van de cadeaus. In dat kader kregen de groepen allen een replica van het grote (3 m hoge) indianenbeeld dat in hun museum staat (schaal 1:10). Er werden de pizza’s geserveerd door de vrijwilligers, met een salade en water, met aansluitend nog een lekker ijsje.
Er was nog even tijd, en Els en een Amerikaanse gitarist en een banjo speelden samen een paar nummers. Toen lieten Trudy Peck en Els elkaar horen wat ze op de accordeon speelden. Al snel daarna deed er nog een Taiwanese muzikante mee. Toen Jannie met haar fluitje en later met de doedelzak. En zo werd het een gezellige volksmuzieksessie. Wat ook wel grappig was om te zien, was dat de leider van de Taiwanese groep een lineaalvormige scanner bij zich had waarmee hij de muziek scande en vervolgens liet zien op zijn iPad. Leuk!
Wat ook nog wel leuk is om te melden, is dat Mijco met zijn gastgezin heeft gewaterskied. Het ging uiteindelijk best wel een beetje redelijk, en er is een foto waarop hij op de skies achter de boot staat.
Daarna naar de eind voorstelling van het festival. Het was er goed druk en heel gezellig. De temperatuur was perfect en de Nederlandse serie liep prima. En ook bij het winkeltje waren er heel wat klanten. Omdat het de laatste voorstelling was, werden de organisatoren op het podium gehaald, en de Polynesiers hadden een knul die met fakkels jongleerde. Na afloop werden er talloze foto’s gemaakt met het respectievelijke gastgezin erbij.
Wij hebben na afloop thuis bij Tracy nog thee en koffie gezet en nog een tijdje zitten na praten. Deze keer heeft ze ons weer aardig wat verteld over het geloof van de mormonen. Ook hebben wij haar het Holland boek gegeven met een door ieder van ons persoonlijk geschreven boodschap er in. Daar was ze erg van onder de indruk.
Vreemd idee dat het nu bij jullie alweer 8.45 uur in de ochtend is en wij nu pas naar bed gaan hier.
Tot morgen

Zondag 4 augustus: Op naar Bountiful

Vanochtend was het zover: we gingen van Springville naar Bountiful. Van te voren nog even lekker ontbeten (de Griekse yoghurt was nog niet op) en snel de laatste spullen in de koffer gepropt. Toen naar het verzamelpunt, waar 3 bussen stonden en langzamerhand steeds meer auto’s van de gastgezinnen kwamen te staan. We waren met 4 groepen: Taiwan, Matinique, Chili en Nederland. De Chilenen bleken uiteindelijk niet met de bus maar met auto’s te gaan omdat ze onderweg naar een kerkdienst gingen.
Bij het afscheid werden er natuurlijk weer veel foto’s gemaakt , handdrukken en kussen uitgewisseld en af en toe een traantje weggepinkt. Daarna zongen de gastgezinnen een mooi lied voor ons om een goede reis te wensen, waarna de groepen elk een lied zongen. In ons geval was dat “Kom vrienden in den ronde”. Leuk, mooi en ontroerend.
Toen met de bus in een uurtje naar Bountiful. Onderweg kreeg Els het geld dat we opgehaald hadden om de reparatiekosten van haar accordeon te vergoeden. Verder had nog niet iedereen de stapels foto’s bekeken die we van de Amerikaanse fotograaf hadden gekregen. En natuurlijk moest de zak met snoepjes zover mogelijk leeg gemaakt worden.
Bij aankomst in Bountiful was het nog niet erg druk; er zaten slechts een paar mensen in de schaduw op een bank. Later bleek dat er nog een aantal in de kerk waren; die kwamen wat later. Daar troffen we Debbie Beauregard, die we in Springville ook al eens gezien hadden. Uiteindelijk bleek dat Lieneke, Yvette, Petra en Hein en Lisette en ik bij haar en haar man Jay logeren. Omdat zij van de organisatie is, moesten eerst alle gasten naar het goede adres vertrokken zijn voordat zij weg kon.
Het ritje door Bountiful was leuk en we kregen een eerste beeld van het stadje. Daarna gingen we aan de oostkant de berg op naar het huis van Jay en Debbie. En dat was schitterend. Het is een enorm groot huis met 5 badkamers, talloze kamers en overal kunst aan de muur. En een uitzicht over het lager gelegen Bountiful en het Salt Lake. Na de middag zijn de meesten meegegaan naar de groothandel, terwijl ik aan de telefoon hing met de zoon des huizes die bij een computerhelpdesk werkt. Ik had op mijn laptopje namelijk geen verbinding met de wifi van ons gastgezin. Gelukkig werkt dat nu weer goed.
Om 19 uur was er weer een directors meeting, waar werd verteld welke afspraken er gemaakt zijn over de activiteiten van komende week. Dat klonk allemaal prima, en pas op woensdag avond zijn de eerste optredens. Van te voren dus voldoende gelegenheid om leuke dingen in en rond Bountiful te bezoeken.
Het avondeten werd gemaakt door Hein, Yvette en Lieneke, en daarbij zaten we op het terras van het huis van Debbie en Jay, kijkend over het schitterende dal. Prachtig!

Maandag 5 augustus: Picknick en ski

Het was een heerlijke nacht in een zeer riant en hoog bed in de Hawai-kamer (met alle souvenirs die Jay en Debbie uit Hawai hebben meegebracht). En vervolgens een uitgebreid ontbijt op de veranda, met weer het schitterende uitzicht, en koffie. Dat laatste is bijzonder, want vrijwel niemand heeft hier koffie in huis; dat is namelijk een verslavend middel. Gelukkig had Debbie in haar voorraadkamer nog een groot blik koffie staan, en er was nog een ouderwets koffiezet apparaat dat ze vorig jaar gebruikt hadden toen een deel van de Bulgaarse dansgroep hier logeerde.
Daarna naar de afgesproken plek waar Mirian en Riekie zich bij ons voegden en waar ook Els, Hans en Jannie stonden te wachten. We gingen naar de plek waar in 2002 de Olympische winterspelen zijn gehouden. Sneeuw lag daar natuurlijk niet meer, maar in een goed seizoen hebben ze sneeuw van oktober tot juni. En die sneeuw is heel bijzonder: door het Salt Lake Effect is die sneeuw heel luchtig: bij gangbare sneeuw levert een hoogte van 10 inch sneeuw 1 inch water, en bij Salt Lake sneeuw levert 25 – 35 inch pas diezelfde hoeveelheid water op. Het leukste daar was dat er een training site is voor ski-springers. Er zijn een aantal schansen die met water glad zijn gemaakt, en de springers landen in een zwembad. Om ervoor te zorgen dat ze zoveel mogelijk geremd worden in het water, worden daar luchtbellen in geblazen. Bovendien is dan vanuit de lucht beter te zien waar het wateroppervlak is. De beginners gaan vanaf een schans waarbij ze hun best moeten doen om al over de einddrempel te komen en de besten komen van heel hoog, via een steile springdorpel heel hoog voordat ze in het water landen. Een schitterend gezicht (zie de foto’s).
Binnen in het museum was ook van alles te zien, zoals een skisimulator waarin je ziet wat je ziet als je de reuzenslalom in een beetje pittig tempo doet. En we zagen nog een foto van “onze” schaatser Jochem Uittenhage die het toen heel goed deed. En net boven de parkeerplaats ligt de bobsleebaan, die nog steeds voor trainingen wordt gebruikt.
Na het skioord gingen we naar Park City, waar we in het City Park (ja, leuke naamgeving) gepicknickt hebben. Ondermeer met overheerlijke appelvlaai, heerlijk brood en allerlei beleg. Toen naar de Mainstreet van datzelfde stadje. Een beetje heel erg toeristisch, maar Jay toonde ons een galerie waar een vriend van hem foto’s verkocht die hij gemaakt heeft in diverse Amerikaanse parken. Geweldig mooi, vooral die hij ’s nachts gemaakt heeft, waarbij de Melkweg van de foto afspat. Beetje erg dure foto’s, maar wel indrukwekkend mooi. Morgen maar eens kijken hoe ver we zelf komen in Arches Park.
Via een route door Salt Lake City terug naar het huis, waar ook Mirian en Riekie onder de indruk waren van dit prachtige pand. Straks bij de picknick (ja, de tweede van vandaag!) zijn alle groepen en gastgezinnen aanwezig, dus zo’n 150 tot 200 personen. Debbie en Jay moeten daar ook eten voor meebrengen, dus op dit moment is het hier in de enorme keuken een drukte van belang: Petra, Hein, Riekie, Mirian, Lieneke, Yvette, Debbie en Jay werken aan het eten, Lisette zat het programma voor de komende week een planning te schrijven om zo meteen uit te delen en ik zit (je raadt het al) het verslag te typen.
Na een uurtje in het huis vertrokken we naar de picknicklocatie, beneden in de stad. Ook daar was weer een afdak waar inmiddels al een boel mensen aanwezig waren. Ze zaten te eten of stonden nog in de lange rij. Er was erg veel lekkers te eten en er stonden een paar microfoons opgesteld. Daar kwamen 4 jongens en een meisje achter te staan, allemaal tussen de 12 en 15 jaar, die daar een prima stuk bluegrass muziek speelden en zongen. Intussen kregen alle Oriënters de deelnemerskaartjes voor om hun nek, plus een pin van het festival. En Lisette legde uit hoe het programma van de komende dagen zal zijn. Daar hoorden we van iedereen dat ze heel goed terechtgekomen zijn bij hun gastgezinnen, en leuke uitstapjes hebben gemaakt. Onder meer naar Antilope Island, waar ze bizons, antilopen, veel vogels en vlinders zagen.
Toen terug naar het huis, waar alles klaargezet werd voor de excursie naar Arches Park. Daarom moeten we ook allemaal op tijd naar bed, want om 05:00 uur loopt de wekker af….

Moab, Verenigde Staten

Dinsdag 6 augustus: Arches Park & Dead Horse Point

Woensdag 7 augustus : Naar Salt Lake centrum

Nadat we gisteren pas zo laat thuis waren, zijn we vanmorgen maar wat langer blijven liggen. Daarna ontbijt en zo en aansluitend met Debbie, Esther, Lieneke, Yvette, Petra, Hein, Lisette en Frits naar Temple Square in Salt Lake City. Dat is van hieruit hooguit 20 minuten rijden. Eerste stop was het Conference Center, met daarin een enorme zaal waar 21.000 mensen in passen. Beneden een enorm orgel en ruimte voor het orkest en het Mormon Tabernakel Koor. De ruimte wordt slechts 2x per jaar gebruikt voor grote bijeenkomsten, en verder voor jeugdbijeenkomsten en concerten. Het gebouw is schitterend afgewerkt met fraaie houtsoorten en veel marmer. We zijn ook op het dak geweest, waar een grote tuin is ingericht met stroompjes, vele tientallen dennenbomen en struiken. Natuurlijk hebben we ook een foto gemaakt van het beeld van de Mormonen oprichter Joseph Smith.
We hadden ook graag een kijkje genomen in de tempel, maar dat mag je pas als je Mormoon bent geworden en ik had mijn paspoort niet bij me….
Daarna zijn we overgestoken naar het Tabernakel, wat de eerste kerk was van de Mormonen. Ook weer heel netjes afgewerkt, zonder protserig te zijn. En de akoestiek was er geweldig; volgens Lieneke die een demonstratie bijwoonde, kon je achter in de zaal horen hoe de gids voorin het gebouw een speld liet vallen. Derde stop was het grote familie archief van de Mormonen, waar ze meer dan 1 miljard (!!!) families in hebben opgenomen. Je kunt daar achter een computer op zoek gaan naar mensen in je stamboom. Er zijn een aantal verdiepingen voor Amerikanen en Canadezen, voor Aziaten, voor Afrikanen en voor het Britse rijk. En 2 verdiepingen voor Europeanen. Er staan lange rijen PC’s, met vooral oudere mensen daarachter om te zoeken. En veel nóg oudere mensen om te helpen. Dan is er ook nog een paar honderd strekkende meters kasten met microfilm waarop vroeger de oude documenten werden gekopieerd. Ze hebben geboorte aktes, overlijdensaktes, huwelijksaktes en allerlei andere vergelijkbare stukken gebruikt om die informatie te verzamelen. Daarnaast hebben ze nog een enorm bibliotheek met bijvoorbeeld rechtbankverslagen en documenten van de kerken. De originelen van alle documenten en van de computerbestanden zitten trouwens in een granieten berg opslagruimte, elders in Utah. Doordat een groot deel ervan al in de PC staat, kun je heel snel omhoog klimmen langs je eigen stamboom. Maar toen ik op zoek ging naar de geboorteakte van mijn overoveroverovergrootvader Franciscus Couwenberg, die op 3 december 1806 geboren is, werd ik verwezen naar microfilm nummer 112904. Eerst bleek de oude Mormoonse heer die me hielp bij aktes te zoeken die 1 miljoen documenten verderop lagen. Toen hij de juiste microfilm gevonden had en in de lezer had gestopt, bleken er tussen november 1806 en januari 1807 geen Couwenbergen te zitten. Helaas…. Lisette vond wel de huwelijksakte van haar grootouders en kon er een print van maken. Dat alles is trouwens gratis. De reden dat de Mormonen dit doen, is dat ze denken dat op de dag des oordeels (datum is nog onbekend!) alleen mensen wiens gegevens zijn vastgelegd, naar de hemel mogen. De rest heeft dan pech.
Toen weer snel naar Bountiful, want om 17:00 uur moesten we op de receptie van de burgemeester zijn. Dat lukte bijna, maar ze waren nog niet begonnen. Vranje was nog bezig met hun muziek, die de binnenkomst van de gasten begeleidde. Vervolgens werden alle aanwezigen welkom geheten, de sponsors genoemd, de mensen vermeld die meegewerkt hadden en werd de burgemeester aangekondigd. Hij was een joviaal aandoende heer, die daar al 12 jaar burgemeester is. De aanwezige groepen kregen een mooie plaid met het logo van Bountiful plus een doos speciale chocolade. En van Oriënt kreeg de burgemeester een Delfts blauw beeldje, een dvd van Oriënt en een Nederlandse vlag, met de kanttekening dat rood boven hoort.
Volgende agendapunt was het straatoptreden waarbij de groepen eenvoudige dansen aanleerden aan de vele wachtende belangstellenden. Oriënt was pas om 20:00 uur aan de beurt, dus konden we even bijpraten over was iedereen die dag gedaan had. Zo is Thea met haar groepje wezen jetskiën en zijn Miran en Riekie bij vrachtwagenchauffeurs op bezoek geweest en Mirian mocht er zelfs in zitten. Ze waren er beiden wild enthousiast over en bespraken hoe hoog de spatborden van die auto bij Riekie kwamen. Heidi wilde graag met een politie agent op de foto, en dat is gelukt. Sterker nog: met 3 agenten en 2 brandweerlieden. Ze was er helemaal blij mee, ook al lukte het niet helemaal zoals ze gehoopt had..
Na het straatoptreden gingen enkele mensen naar de poolparty in het zwembad en de rest (waaronder wij) ging terug naar huis voor een lekker ijsje en wat te drinken.
Thuis bij Debbie en Jay lagen we al snel in ons bed, want de vorige nacht was best kort geweest.

Donderdag 8 augustus: eerste optreden in Bountiful

Vanochtend konden we weer wat uitslapen; daarna ontbijt op het terras met dikke pannenkoeken; lekker. Daarna stond er oefenen gepland, maar er was een “technisch probleem” op het podium, dus moesten Oriënt en alle andere groepen uitwijken. Gelukkig had onze gastouder Debbie de sleutel van een kerk en wijkcentrum, waar we toen naartoe konden. Er was een prachtige vloer, en het was jammer dat deze oefenruimte zo ver weg ligt anders was dat wat geweest voor Oriënt. Alle nog te dansen dansen werden doorgenomen en her en der nog wat gefinetuned. De gastouders vonden het wel leuk om er bij te blijven. Wat wel leuk was, is dat Hein het verstandig vond om bij de organisatoren te checken of er problemen zouden komen als er in het tableau vivant (levend schilderij) aan het begin van de Oudhollandse serie iemand zou staan met een kruik sterke drank. Gelukkig bleek dat geen probleem, ondanks de afkeer van de Mormonen van drank….
Daarna gingen we een kijkje nemen bij het podium, waar we hoorden dat de “technical problems” er uit bestonden dat ze 8 microfoons kwijt waren. Ergens tijdens de verhuizing van de ene huisvesting naar de andere huisvesting waren ze in een doos terecht gekomen, maar ze wisten niet waar en hoe. Maar er zat al vervanging aan te komen.
Verder ziet de locatie er echt prachtig uit: een groot grasveld met dikke bomen, waar dan enkele tientallen kraampjes staan voor koek & zopie en voor allerlei kunst voorwerpen en de verkoopspullen van de groepen. Het podium is lekker groot, er ligt een prima tijdelijke dansvloer op, er zit een groot en stevig dak boven en aan de zijkant kunnen schermen naar beneden worden geschoven tegen de zon. Bovendien is er een “audio stage” waar diverse groepen gaan optreden tussen de dans uitvoeringen door. Ook Vranje is daarop gedacht.
Daarna weer naar ons gastgezin, waar we op het terras een klassiek Amerikaans diner kregen: hamburger en hotdog. Terwijl we daar zaten, zagen we dat het steeds donkerder werd en harder ging waaien. Er vielen zelfs een paar druppen water. Die wind bleef trouwens aanhouden, ook tijdens de optredens ’s avonds.
We moesten om 17:00 uur weer op het festival terrein zijn, waar het langzaamaan steeds drukker werd. Het festival begon met een “parade van de naties”. Ze toonden de 57 vlaggen van de landen die ooit opgetreden hebben, waarna de 4 optredende groepen daar achteraan liepen. Ze moesten maar liefst 150 meter lopen! Tegen de tijd dat de eerste groep (Morning Star, de Native Americans met veel veren en kralen) optrad, zaten er enkele honderden bezoekers. En er liepen nog heel wat mensen rond langs de kraampjes, die gelukkig ook bij het Oriënt kraampje zaken deden. Zo werd er heel wat verkocht. Ook door de inzet van onze super verkoopster Heidi, die net zo lang hele en halve waarheden kletst totdat de klant iets koopt.
Het optreden van Oriënt met de Hollandse Serie ging prima, al was de presentatrice wat in de war over het aantal dansen en de nummers die Vranje zou gaan spelen. Maar het publiek was enthousiast en iedereen ging met een goed gevoel naar huis.

Vrijdag 9 augustus: Antilope Island en optreden

Vanochtend waren we er alweer vroeg uit want om 07:30 uur vertrokken we naar Antilope Island, het eiland in het Salt Lake meer waar allerlei bijzondere dieren leven. Al na een klein stukje rijden op het eiland (dat via een weg verbonden is met het vaste land) zagen we de eerste Coyote, en iets later nog een tweede, vlak bij de weg. En wat later stond de eerste buffel (ofwel bizon) op zijn gemak te grazen. Dat was een enorm beest met een dikke nek en een kop die even breed is als die nek. Hij liet zich gewillig fotograferen, maar hield ons wel goed in de gaten. En even verderop lagen er zelfs 2. En aan het eind van de weg zagen we een kudde van circa 50 stuks lopen te grazen. Heel indrukwekkend.
We zijn ook nog even op een farm geweest waar ook weer een kuddetje bizons liep. Daarna naar het bezoekerscentrum op het eiland, waar we een vierde diersoort zagen: “Brine shrimps”, ofwel moddergarnalen. Deze diertjes worden in grote hoeveelheden gegeten door de vele vogels omdat er verder niks in het meer zit. In het bezoekerscentrum zaten er een aantal in een aquarium, waarvan de grootste circa 3 mm lang waren. Als je deze zou moeten pellen, heb je een flinke loep nodig…..
En tot onze geruststelling zagen we op de terugweg nog een paar antilopen, want die hebben immers hun naam aan het eiland gegeven.
Toen met grote spoed via ons logeeradres naar het festivalterrein, waar Oriënt in de middagvoorstelling de Hollandse serie danste. Tijdens de avondvoorstelling zagen we de Brabantse Serie en Graaf Maurits. Alles liep goed en het publiek was enthousiast. Er was trouwens meer publiek dan op de openingsdag donderdag. Hierdoor was het rond de kraampjes nog gezelliger dan gisteren, en bij de eettentjes stonden ook meer mensen in de rij voor een waterijsje, glaasje water met citroen of een tortilla.
Bij het Oriënt kraampje kwam een vrouw met een stapeltje kleding uit Volendam, die in 1940 door haar opa meegebracht was vanuit Volendam naar Utah. Ze wilde graag weten welke kledingstukken het eigenlijk waren, hoe je ze aantrekt en hoe ze heetten. Natuurlijk kon Petra daarbij helpen, waarbij enkele onderdelen toch anders aangetrokken moesten worden dan de vrouw had gedacht.
Verder nam de presentatrice van het festival in Bountiful naar Petra toe omdat ook zij thuis onderdelen van een kostuum had; in dit geval was dat het Markense kostuum. Ze had al de mouwen gevonden, en zocht nog naar het mutsje en het schortje en wilde deze aan Petra schenken. Leuk om dergelijke originele zaken hier in Utah te vinden! Het viel trouwens op hoeveel mensen bij de Oriënt kraam vertelden dat ze Nederlandse voorouders hebben. Enkelen van hen spraken ook nog redelijk Nederlands.
Tussen het middagprogramma en het avondprogramma hadden we een paar uur tijd. We besloten dan ook om aan de Mainstreet iets fris te gaan drinken. Op het terras vroegen we de serveerster om iets te drinken. Daarop zei ze “Ik ben geen drinker en werk hier pas sinds kort, dus zal ik iemand anders halen”. Toen we die tweede serveerster vroegen om iets te drinken, zei ze dat dat enkel kon als je er ook iets bij zou eten, want ze waren een “fully licensed open bar”. Pas toen we uitlegden dat we enkel icetea of sprite wilden drinken, kon dat gelukkig zonder verdere verplichtingen.
Tijdens het optreden van Taiwan met hun diabolo’s zei de presentatrice dat je die “Chinese jojo” waarmee ze optraden, geen diabolo meer zou moeten noemen omdat dat tot verwarring kan leiden (met “Diablo”, maar dat woord zul je hier niet horen).
Verder was er nog wat verwarring omdat Lisette meende dat de slotmanifestatie zaterdag om 09:30 uur zou zijn, totdat bleek dat dat “PM” was, ofwel 21:30 uur. Inderdaad, een meer logisch tijdstip voor een slotmanifestatie.
Na afloop van de avondvoorstelling hadden alle gastouders van onze Nederlandse deelnemers een stukje verderop in het park, onder een stel grote bomen een diner voor ons geregeld. Met een heerlijke Hawaii Haystack (als basis rijst met een ragout van kip of champignon erop en daarboven op alles wat je persoonlijk lekker vindt, doperwtjes, tomaat, selderij, ananas, kaas enz.) diverse soorten fris en brood. Dat was gezellig!
Daarna terug naar ons gastgezin, waar we nog naar de dvd van het Springville festival hebben gekeken en toen weer snel naar bed.

Zaterdag 10 augustus: Afsluiting van het festival

Vanochtend konden we weer even uitslapen en dat was wel lekker, want het komt er iedere keer op neer dat het verslag nog gemaakt moet worden als de rest in bed ligt. Maar het is wel leuk om te doen, zeker ook omdat er kennelijk behoefte aan is bij jullie, de volgers. Het ontbijt was weer prima en zeer uitgebreid, en voor je het weet is het dan weer rond 12 uur en moesten we weer naar het festival terrein. Daar was het al best druk en in de loop van de dag troffen we daar, net als gisteren, ook meerdere mensen die gastouder waren geweest in Springville. Leuk om hen weer eens te spreken. Ze waren natuurlijk benieuwd wat we van het festival in Bountiful vonden.
Bijna alle Orienters moesten vandaag nog in het Holland boek schrijven dat we voor de organisatie hebben meegenomen. Bovendien had elk koppel voor hun gastgezin eenzelfde boek waarin ze specifiek voor dat gastgezin wat moesten opschrijven. In het boek wordt in het Nederlands en Engels vanalles verteld over Nederland, met veel leuke foto’s. José heeft vantevoren al foto’s van Orient en Culemborg in die boeken bijgeplakt, zodat het uiteindelijk een persoonlijk geschenk is geworden.
De Orient kraam is inmiddels een heel stuk leger geworden en met name de klompjes liepen als een tierelier. Wat veel minder goed ging waren de “pins” (vroeger heetten dat “speldjes”). Op zich zijn die daar best wel populair, maar zowel die van ons als die van de organisatie gingen niet echt hard. Bij de vele kramen was het best wel druk, en bij de auto van het dierenasiel zijn maar liefst 8 van de aanwezige 10 honden geadopteerd. Onze achterbuurman verkocht vele soorten badzouten en om publiek te trekken had hij 2 “vrijwilligers” die respectievelijk onder de douche stonden en in bad zaten. Natuurlijk mét dat badzout. Die 2 mannen bleken zijn zoons te zijn, dus hoe vrijwillig het echt was, werd niet duidelijk. De vele bubbels die het badzout veroorzaakten, bleken een grote aantrekkingskracht te hebben op passerende kinderen. Op een zeker moment zaten de beide mannen dan ook helemaal onder het schuim; met dank aan de kindertjes.
Het eerste middag optreden van Oriënt was Graaf Maurits. Er was wat vertraging bij de start omdat de microfoons nog niet goed stonden opgesteld, maar daarna liep de dansserie helemaal zoals Petra en Hein van Koelen deze hadden ontworpen. Alle dansers waren er dan ook zeer tevreden over.
Er zat redelijk wat publiek, maar omdat het zo warm en zonnig was, zaten de mensen enkel op de stoelen die in de schaduw zaten. Bij de eetkraampjes zaten alle stoelen in de schaduw eveneens vol. In dit weer fotograferen en filmen is trouwens knap lastig, want met spots en een flitser krijg je de zon echt niet overschaduwd.
Het tweede Oriënt optreden die middag was de Brabantse serie. Die begint met een tableau vivant (weet je nog: een levend schilderij). Daarin komt ook een figuur voor met een kruik drank aan de mond, waar Hein laatst al over had geïnformeerd of dat wel kon, hier in Utah. Volgens Debbie kon dat gerust. Het vreemde was nu echter dat die kruik weg was uit de mand met alle accessoires. Nergens meer te vinden. Vreemd hè? Een ander onderdeel van de serie is dat de 4 heren met hun schoppen dansen en spelletjes doen. Daar hoort ook bij dat ze doen alsof ze de schop het publiek in willen gooien. Deze keer stond er echter een klein meisje met krulletjes heel dicht op het podium en die schrok zich te pletter toen die schep op haar afkwam.
Er stond ook een enorme barbecue, waar hele ribbenkasten van koeien werden gebakken, met lekker veel bruine saus. Volgens de opper-barbecue operator waren er mensen die zo’n hele “rack” van 30 cm lang bestelden en in hun uppie op aten.
Inmiddels had onze Debbie samen met Jay weer een heerlijke lunch gemaakt voor haar 6 logés; deze keer met groene gelei die heerlijk bleek te zijn. Omdat het einde van onze reis nu dichtbij kwam, heeft Lisette de vele foto’s uitgedeeld die we van die vriendelijke Amerikaanse fotograaf in Springville hebben gekregen. De betreffende bestanden hebben we ook gekregen, dus daaruit kunnen straks alle mede-reizigers zelf hun favorieten uitzoeken.
We hoefden niet lang te lanteflanteren, want om 18:00 uur kwamen alle Nederlanders met hun gastouders naar het festivalterrein om samen te picknicken. Iedereen had wat gekookt, en het was er gezellig. Inmiddels was het avondprogramma begonnen, en bleek er een flinke opkomst te zijn. Vrijwel alle stoelen waren bezet. Gelukkig had ik een grote tafel geregeld waarop mijn statief en ik konden staan en over de mensen heen kijken. Jay had een trappetje geregeld, dus dat leek helemaal in orde. Zo had ik een mooi zicht op de dansen van Martinique. En natuurlijk op de Hollandse serie van Oriënt. Na de meiboom was er even een pauze, waarin Hans en Jannie van Vranje, onder begeleiding van Els op accordeon een heel mooie versie van de Amsterdamse Grachten zongen. Petje af! Het tweede deel van de Hollandse Serie werd traditiegetrouw afgesloten met de rij dansers die de vlaggen van Nederland en de USA vasthouden. Applaus verzekerd!
Na wat dansjes van een groep indiaanse kleuters was het tijd voor de afsluiting van het festival. Er werden 2 meisjes op het podium gezet, plus enkele musici, waarna de beide dametjes een partij vals “We are the World” gingen staan zingen. Gelukkig kwamen snel daarna alle groepen op het podium en werd het al snel een klein puinhoopje op het podium: de groepen zongen elk een lied, alles stond vol met fotograferende bezoekers en de indiaanse kleuters wisten niet wat ze ermee aanmoesten. Er ontstond zelfs een polonaise….
Daarna werden de cadeautjes uitgewisseld met de organisatoren en werden er groepsfoto’s gemaakt. Datzelfde cadeautjes uitwisselen stond vervolgens op het programma toen we weer thuis waren. Jay en Debbie kregen het Nederland boek dat door ons was aangevuld met vooral veel dank voor hun goede zorgen. Plus nog een boel ander cadeautjes, maar Jay was wel het allermeeste vereerd met de klompen die hij van Hein kreeg. Hij straalde toen hij zag dat hij die mocht houden en Debbie was minstens even enthousiast. Leuk! En vervolgens kregen wij van Jay en Debbie een ingelijste (schitterende) foto van een van de natuurwonderen in de Arches, gemaakt door de fotograaf in wiens galerie we laatst geweest zijn. Een prachtig en kostbaar cadeau.
Inmiddels was het weer laat, dus snel alle koffers inpakken en naar bed.

Zondag 11 augustus: Vertrek

Vandaag was het zover: er kwam een einde aan de USA reis van volksdansgroep Orient. Gisteravond namen we al afscheid van Coby, die vanochtend vroeg vertrok naar Canada. En wij waren al vroeg wakker omdat Petra en Hein al om 8 uur op het vliegveld moesten zijn om naar New York te vliegen. En wij als de overige 4 gasten van Debbie en Jay konden mee naar het Mormon Conference Centre in Salt Lake City voor de live uitzending van een half uur zang door het wereldberoemde Mormon Tabernacle Choir en orkest. We waren al eerder in dat gebouw geweest, maar nu was een deel van de 21.000 plaatsen bezet door gelovigen en belangstellenden om te luisteren naar de zang van het ruim 360-koppige koor en het 110 man grote orkest. Plus het schitterende orgel met 7667 buizen (!). Toen we binnenkwamen waren ze nog bezig met oefenen en konden we nog wat foto’s maken en video opnemen. Tegen de tijd dat de uitzending begon, mocht dat niet meer en werd iedereen gevraagd om alvast te kuchen, zodat dat niet tijdens de uitzending hoefde. Ook zagen we hoe een assistente op de valreep de zangers met een kaal hoofd poederden tegen de glans. We werden gevraagd om niet te klappen tijdens de uitzending. Toen de leden van de aanwezige Taiwanese dansgroep dat na het eerste nummer toch deden, werden ze door de dirigent met zijn maatstokje meteen terecht gewezen. Het programma waar we naar keken en luisterden heet “Music and Spoken Word”, dat al 84 jaar lang elke zondag wordt uitgezonden. De huidige aflevering was nummer 4351 (!)
In het halve uur dat het programma duurde hoorden we 6 nummers, waarvan eentje van Grieg met het orgel als solo instrument. En als we weer thuis zijn, gooi ik mijn Lee Towers cd’s weg want het koor zong met zijn ruim 360 zangers “You’ll never walk alone” toch wel wat beter dan Leen…
We hadden al gezien dat Riekie en Mirian er ook waren met hun gastouders, maar later zagen we ook Hans, Jannie en Els, die er ook van genoten hadden. Later hoorden we dat ook Jolanda, Heleen en Marina aanwezig waren. We waren het erover eens dat het vooral majestueus klonk, maar dat er wellicht ook wat extra sju bij gemogen had. Een beetje net als alle Mormoonse zaken: heel goed gedaan, maar wat meer schwung was ook niet verkeerd geweest.
Toen snel terug naar huis om de laatste spullen in de koffers te pakken en alle bijdragen van Debbie aan de naderende lunch in de auto te laden. We gingen naar het huis van de gastouders van Marina, Heleen en Jolanda. Dat bleek nog groter en mooier dan dat van Debbie en Jay te zijn. Zo was er in de benedenverdieping een biljartkamer en een gym met trainingsspullen, er waren talloze badkamers en toiletten en 2 keukens. Alles heel luxueus. Daar werd aan de Nederlandse gasten en hun gastouders een Thanksgiving diner aangeboden. Die feestdag is eigenlijk de 3e donderdag van november, maar omdat ze ons wilden danken, werd er dus een extra Thanksgiving ingelast. Omdat er in totaal 48 mee-eters waren, waren er maar liefst 2 kalkoenen de pineut. Het eten was heerlijk en overvloedig, en de talloze vlaaien konden iedere toetjes liefhebber plezieren.
Ons orkest Vranje had bij binnenkomst al een paar stukjes gespeeld, maar na het eten konden ze in de grote woonkamer een paar extra stukken spelen. Het eerste was de “Amsterdamse Grachten”, dat natuurlijk door alle Oriënters werd meegezongen, en waarop heel wat paren op de dansvloer kwamen. Het tweede nummer was een Engelstalige meezinger, waarbij Hans regelde dat er een backinggroepje was dat mooi in de maat mee bewoog, plus twee helften van de aanwezigen om er een mooie canon van te maken. Dat was een prachtige afsluiting van een geweldige week in Bountiful. Kijk maar eens op de bijgevoegde video hieronder (zodra de pc en ik het eens zijn over het uploaden) !

Daarop gingen we met een aantal auto’s naar het vliegveld, waar we alle bagage konden inchecken. Omdat Yvette een van de eersten was die incheckte, en zij een frequent flyer pas heeft, bleek dat al onze miles op haar kaart landden. Hierdoor ging ze naar de rubriek “silver” en konden zowel onze gewonnen indiaan als een extra tas gratis mee. Na wat gedoe met de betalingen voor de overige extra bagage konden we allen naar de vertrekhal. Lisette heeft daarbij haar Groupleader rol overgedragen aan Mijco, die ‘m meteen aan Kars doordelegeerde. En ik had mijn rol als verslaggever al aan Mijco overgedragen op het moment dat we door de douane gingen. Mijco zorgt dus voor de laatste foto’s en het verslag van de terugreis. Lisette en ik gaan nu 2 weken genieten van een rondreis langs een aantal parken in West Amerika.
Hartelijke groeten van Frits en Lisette en tot ziens!

12 augustus 2013 | Door: Mijco
Amsterdam, Nederland

Maandag 12 augustus: Thuisreis

Nadat we van Frits en Lisette en de gastgezinnen afscheid genomen hadden, vervoegden we ons in de rij voor de controle van de handbagage. Dat is altijd een wat hectische gebeuren, waarbij zoveel mogelijk riemen, metalen sieraden en schoenen op de band gelegd moeten worden. Zelfs de bezwete rug van ondergetekende leidde tot een melding van de 'body scan'. Overigens bleken Frits en Lisette tegelijk met ons door de bagagecontrole te komen.
Vervolgens verzamelden we bij gate D08 waar 'ons' vliegtuig al klaar stond. We konden daar zelf zien hoe onze bagage - volgens sommigen erg hardhandig - werd ingeladen.
Bij het opstijgen kwamen we over Antilope Island, het eiland waar sommigen van ons wilde buffels en antilopen hebben gezien.

Tijdens de overstap in Minneapolis hebben we afscheid genomen van José, die daar door haar broer opgehaald zou worden. Toen waren we nog maar met 17...
Gelukkig was de overstap een stuk eenvoudiger dan op de heenweg: de ruimbagage werd buiten ons zicht overgeladen en er waren geen moeilijke controles.

De reis verliep verder voorspoedig - vlak na het opstijgen kregen we nog een maaltijd voorgeschoteld en ging de verlichting uit.
Een paar van ons hebben nog een paar uur geslapen, maar de meesten hebben alleen maar wat gedommeld. Het vliegtuig landde een half uur eerder dan gepland, wat door sommige afhalers tijdig geconstateerd was.
Na een snel afscheid en het verzamelen van de koffers, werden we in de armen gesloten door de aanwezige familieleden.

Tot zover mijn verslag van de laatste uren van onze reis; misschien volgt er nog een nabeschouwing van Frits of Lisette en anders is dit ons laatste bericht.

Groeten,
Mijco